รู้ว่าฉันไม่ค่อยมีเวลาไปหา
ธุรงธุระของฉันมันเยอะเหลือเกิน
เป็นทุกๆเทศกาล ทำงานประจำ
ยังไม่ได้พัก อยากให้เธอช่วยเข้าใจ
ในตอนคิดถึงก็ทำได้เพียงโทรหา
พักนี้ไม่ค่อยว่างเลยไม่ใส่ใจเหมือนก่อน
ตอนที่จะนอน ก็ทำได้แค่กอดหมอน
คิดถึงบ้านนาบ้านนอก ที่เราทั้งสองเคียงข้างกัน
ระยะทางเราห่างไกล
แต่ใจฉันยังคงเหมือนเดิม
โปรดเชื่อใจเชื่อได้เลยว่าจะไม่มีใครใหม่
หนึ่งเดียวที่ฉันนั้นเฝ้ารอ
คือเธอคนเดียวเท่านั้นพอ
และต่อจากนี้จะไม่ขอมีใครอีก
ความคิดถึงช่างทรมานใจ
กลัวเธอจะคิดถึงมากเกินไป
จนในบางที ฉันในตอนนี้
กลัวเธอคิดน้อยใจ
อาจจะมีบ้างก็พอจะดูออก
อาจจะคิดถึงก็ไม่ค่อยบอก
แค่อยากให้รู้ว่าฉัน มีแค่เธอทั้งใจคนดี
รู้ไหมว่าคิดถึง แม้เราจะห่างไกล
รู้ไหมว่าห่วงใย แม้ไกลกันเหลือเกิน
เดินจับมือกันทุกๆ เวลา
เหมือนภาพฝันแบบในจินตนา
แม้อยู่ไกลแต่ไม่ใช่ปัญหา
เชื่อใจได้ ฉันมีแค่เธอ
ระยะทางเราห่างไกล
แต่ใจฉันยังคงเหมือนเดิม
โปรดเชื่อใจเชื่อได้เลยว่าจะไม่มีใครใหม่
หนึ่งเดียวที่ฉันนั้นเฝ้ารอ
คือเธอคนเดียวเท่านั้นพอ
และต่อจากนี้จะไม่ขอมีใครอีก
หัวใจดวงนี้มีแต่เธอ
เฝ้ารอเสมอเมื่อต้องการ
ขอแค่ไม่หายระหว่างทาง
แค่เธอกับฉันก็เพียงพอ
นานเท่านานก็ยังจะรัก
ต่อให้ร้อยปีก็ยังคงรอ
ถึงรู้ตัวว่าดีไม่พอ
แต่ฉันจะขอให้เธอเหมือนเดิมตลอดไป
หัวใจดวงนี้มีแต่เธอ
เฝ้ารอเสมอเมื่อต้องการ
ขอแค่ไม่หายระหว่างทาง
แค่เธอกับฉันก็เพียงพอ
นานเท่านานก็ยังจะรัก
ต่อให้ร้อยปีก็ยังคงรอ
ถึงรู้ตัวว่าดีไม่พอ
แต่ฉันจะขอให้เธอเหมือนเดิมตลอดไป
ระยะทางเราห่างไกล
แต่ใจฉันยังคงเหมือนเดิม
โปรดเชื่อใจเชื่อได้เลยว่าจะไม่มีใครใหม่
หนึ่งเดียวที่ฉันนั้นเฝ้ารอ
คือเธอคนเดียวเท่านั้นพอ
และต่อจากนี้จะไม่ขอมีใครอีก
ระยะทางเราห่างไกล
แต่ใจฉันยังคงเหมือนเดิม
โปรดเชื่อใจเชื่อได้เลยว่าจะไม่มีใครใหม่
หนึ่งเดียวที่ฉันนั้นเฝ้ารอ
คือเธอคนเดียวเท่านั้นพอ
และต่อจากนี้จะไม่ขอมีใครอีก